نگرانی ها در بودجه

نکته دوم حذف ردیف‌های اصلی و ملی پروژه‌های استانی است که معلوم نیست چطور می‌خواهد اصلاح کند. کمیسیون تلفیق رأی داده و با همین رویکرد بودجه را تایید کرده است.

سومین نکته رسیدگی به درآمد صندوق‌های بیمه‌ای است. برای صندوق بیمه تامین اجتماعی هیچ چیزی دیده نشده است، مجلس چطور می‌خواهد این را اصلاح کند، وقتی چنین اختیاری ندارد. در لایحه بودجه برای تهاتر بدهی دولت به تامین اجتماعی حتی یک عدد کوچک هم نگذاشتند و در حقیقت به سازمان تامین اجتماعی کشور جفا شده است.

آنچه احساس می شود این است که چون اولین بودجه دولت آقای رئیسی بود مجلس می‌خواست رأی بدهد که داد. اتفاقا به همین دلیل که دوستان رأی دادند باید با کلیات مخالفت می‌کردند. به دلیل اینکه ثابت کنند که گفتمان انقلابی در ایران نگران مردم، نگران وضعیت معیشت مردم و طبقات پایین جامعه و نگران وضعیت موجود است، به همان دلیل که با دولت قبل تعارف نداشت با دولت فعلی هم نباید تعارف داشته باشد.

اگر قرار شد که چون با دولت قبل آنطور برخورد کرده با این دولت همراهی کند، این استدلال کارشناسی نیست. از نگاه سیاسی از بیرون مجلس قابل تامل است اما مگر سیاسیون چند درصد جامعه هستند؟ بودجه برای سیاسیون نیست، برای مردم است؛ بودجه می‌خواهد یک سال مالی ۸۴ میلیون آدم را در کشور تنطیم کند.

بی شک این بودجه تکافوی نیازمندی‌های امروز مردم ایران را نخواهد داد و قطع به یقین آبروی دولت سیزدهم و مجلس یازدهم را خواهد برد، باعث نارضایتی‌های شدید خواهد شد، نارسایی‌های اجتماعی را در سطح وسیع گسترش می‌دهد، بی‌عدالتی را دامن می‌زند، به اقشار ضعیف ظلم می‌شود و دولت هم نمی‌تواند کاری بکند و از دست دولت هم کاری بر نمی‌آید.

علتش هم این است که موج‌سواران تغییرات بودجه که کارتل‌های اقتصادی هستند، بلدند که چه زمانی، کجا و به چه سمتی حرکت کنند، چون بهترین مشاوران آن‌ها خود دولتی‌ها هستند؛ ولی مردم بیچاره کف جامعه مشاورشان چه کسانی هستند؟ مشاورشان نمایندگان بودند که نمایندگان پشت مردم را خالی کردند.

علی بابایی کارنامی

نایب رئیس کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی